Edson Arantes do Nascimento - Pelé (ur. 23 października 1940 w Tres Coraçoes) — brazylijski piłkarz uważany za najlepszego zawodnika wszech czasów.

Kariera

Zawodową karierę piłkarską rozpoczął w 1956 r. w Santosie, gdzie w wieku 15 lat zagrał w spotkaniu międzynarodowym. W 1958 r. stał się najmłodszym mistrzem świata – miał 17 lat i 235 dni, gdy reprezentacja Brazylii zdobywała mistrzostwo. W 1974 r. dołączył do New York Cosmos, gdzie grał do 1977 r.

Kluby:

• Bauru AC (1952-1956) - klub juniorski,
• Santos FC (1956-1974),
• New York Cosmos (1975-1977).

Pelé z 12 bramkami jest na czwartym miejscu listy najskuteczniejszych strzelców Mistrzostw Świata, zaraz po Ronaldo (15 goli), Gerdzie Mullerze (14 goli) i Justcie Fontaine (13 goli). Poza tym jest jedynym piłkarzem, który ze swoją drużyną aż trzykrotnie zdobywał Puchar Świata (1958, 1962, 1970). Karierę czynnego piłkarza zakończył mając na koncie 1281 goli strzelonych w 1363 meczach.

W trakcie 92 meczów w reprezentacji Brazylii strzelił 77 bramek. Oprócz trzykrotnego Pucharu Świata dwa razy zdobył Puchar Interkontynentalny i Klubowy Puchar Ameryki Południowej. W 1959 roku z reprezentacją zdobył 2 miejsce w Mistrzostwach Ameryki Południowej i tytuł króla strzelców.

W 1999 r. Międzynarodowy Komitet Olimpijski ogłosił go najlepszym sportowcem XX wieku. Pelé jest także Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO.

Alfredo Di Stéfano

Alfredo Di Stéfano (ur. 4 lipca 1926 w Barracas, Buenos Aires), legendarny argentyński piłkarz, uznawany za jednego z najwybitniejszych w historii. Występował na pozycji środkowego napastnika, rzadziej w pomocy. Legenda Realu Madryt, w barwach którego grał w latach 1953-1964, wcześniej gracz argentyńskich Club Atlético River Plate i Club Atlético Huracán, kolumbijskiego Club Deportivo Los Millonarios, zaś na zakończenie kariery - Espanyolu Barcelona.

Di Stéfano grał w reprezentacjach dwóch krajów: Argentyny (6 meczów i 6 bramek w grudniu 1947 roku; zwycięstwo w Copa América 1947 i król strzelców tego turnieju) oraz Hiszpanii - 31 występów i 23 gole. Niektóre źródła wspominają o czterech meczach Di Stéfano w barwach reprezentacji Kolumbii, jednak federacja piłkarska tego kraju była wówczas zawieszona i drużyny z tego kraju nie rozgrywały oficjalnych spotkań międzynarodowych.

Najlepszy okres w karierze Di Stéfano spędził w madryckim Realu. Był niekwestiowanym liderem drużyny, która pięciokrotnie z rzędu sięgała po Puchar Europy. Z nim w składzie Real Madryt zwyciężył w pierwszej edycji Pucharu Interkontynentalnego, w dwumeczu pokonując (0:0 i 5:1) urugwajski Club Nacional de Football, ośmiokrotnie triumfował w mistrzostwach Hiszpanii, a w 1962 roku zdobył puchar tego kraju. Di Stéfano pięć razy zdobył koronę króla strzelców hiszpańskiej ekstraklasy. W latach 1957 i 1959 zdobywca Złotej Piłki francuskiego magazynu France Football dla najlepszego piłkarza Europy. W 2004 trafił na honorową listę najwybitniejszych żyjących piłkarzy, opracowaną przez Pelégo na 100-lecie FIFA (tzw. FIFA 100).

Później trener, także w Realu, największy sukces na tym polu osiągnął jednak z Valencią, zwyciężając w 1980 roku w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów.

Obecnie honorowy prezes Realu Madryt.

Jordi Cruijff

Jordi Cruyff (Cruyff) (ur. 9 lutego 1974 w Amsterdamie), holenderski piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Jordi Cruyff jest synem słynnego Johana Cruijffa, bodaj najlepszego piłkarza w dziejach Holandii.

Jordi Cruyff to wychowanek szkółki piłkarskiej FC Barcelona. Trafił tam dzięki temu, że ojciec był wówczas trenerem tego słynnego zespołu. 4 września 1994 młody Cruyff zadebiutował w Primera Division w pierwszym zespole FC Barcelony w przegranym 2-1 meczu ze Sportingiem Gijon. W barwach Barcelony zdobył mistrzostwo Hiszpanii w 1994 roku. Gdy w 1996 roku ojciec Johan odszedł ze stanowiska trenera, Jordi wyjechał do Premiership do klubu Manchester United. Z Manchesterem Utd. był 3-krotnie mistrzem Anglii (1997, 1999, 2000), zdoył także Puchar Anglii w 1999 roku oraz Puchar Mistrzów też w 1999. Jordi Cruyff chciał wyjść z cienia ojca i udowodnić, że umie grać w piłkę nie tylko dzięki nazwisku. Jednak w Manchesterze prześladowały go kontuzje i nie grał zbyt wiele. W 1999 roku Cruyff powrócił do Hiszpanii do drużyny Celty Vigo a w następnym sezonie w lecie 2000 kupiło go Deportivo Alaves. Z tą drużyną zaszedł aż do finału Pucharu UEFA co było wówczas wielką sensacją. Jednak Alaves przegrało po fantastycznym meczu z Liverpoolem 4-5 a Cruyff zdobył jedną z bramek. Jednak potem Alaves spadło z ligi, a w 2003 roku Cruyff przyjął ofertę klubu Espanyol Barcelona. Jednak od 2004 roku pozostawał bez przynależności klubowej, aż do 2006 roku, kiedy to podpisał kontrakt z ukraińskim Metalurgiem Donieck.

W reprezentacji Holandii rozegrał w swojej karierze 9 meczów i reprezentował ją na Euro 96.

.